Ομορφη ασημαντότητα

Απαλά και ανάερα σαν πέταλο λουλουδιού

Ανθιζαν και μαραίνονταν τα χρόνια τής φευγάτης νιότης

Ομορφη ασημαντότητα

Πίστευε σε αθάνατους αστερισμούς

Πόσο πικρή ήταν η γεύση τής ζωής

Τσακισμένη απο την απόγνωση και μοναξιά

Τις διανοητικές  ακρότητες και αφορισμούς

Τους ημίθεους του έρωτα-βαθιάς οδύνης και απορίας-

Τους κυνηγούς τής όποιας ηδονής-τους έκπτωτους της φύσης-

Φόρεσε τον ρόλο τής αξιοθρήνητης απούσας

Ξετυλίγοντας το ηλίθιο κουβάρι απο λάθη

Αντίκρισε το μολυβένιο χάραμα

Με τα μαύρα μάτια τής μάσκας

Με θανάσιμη χλομάδα στο πρόσωπο

 Ξεπρόβαλε και πάλι

Ομορφη ασημαντότητα

Της ζωής τη μάχη να πάρει

*Ημερολόγιο πλοίου.. Ιούνιος, 1993*