Κάτι Κάπου Κάποτε

Νύχτα ξαγρύπνιας

Αγριεμένη για λίγο φως

Δεν έλεγε να φανεί

Αξημέρωτη

Σκυφτό κεφάλι στο χαρτί

Το μολύβι τρόμαζε 

Ετρεχε να κρυφτεί

Το ποτήρι ξεχείλιζε

Στο σκοτάδι του Αδη-του μυαλού

Σήκωσε το κεφάλι

Σαν την τελευταία πνοή

Κάτι να στοχαστεί

Απο το παράθυρο το τοπίο

Ομίχλη και καταχνιά

Χρόνια τη ρούφαγε μονομιάς

Ξημέρωνε πια

Στο άκουσμα της μονότονης κραυγής του Γκιώνη

Αρχισε να ξετυλίγει το κουβάρι

Πόντο-Πόντο

Σταμάτησε στην εικόνα εκείνης

Της είχε δώσει κάποτε το φως στη ζωή

Εμεινε κει

Φως στο φως

Αρχιζε η ανατολή