Τίποτα το συναρπαστικό
Απο το μέτωπο εδώ
Πότε η σκόνη θολώνει τον ήλιο
Πότε ο άνεμος σκορπά
Τις ελπίδες και τα βέλη
Ανούσιες κυριακές
Και απο δευτέρα αργία
Υπάρχουν πολλά
Κάποια θα γίνουν
Με τον ρυθμό
Που ορίζει πια ο πόνος
Αλλα θα μείνουν στα χαρτιά
Αναβάλλω το σήμερα
Για να έχω αύριο
Τις νύχτες
Ο αέρας μουγκρίζει απο το κουφωτό παντζούρι
Τα τριζόνια ηρεμούν τον νου
Τις ημέρες βρυχάται
Απο το μισόκλειστο ρολό
Τα τζιτζίκια αποδιοργανώνουν την σκέψη
Τίποτα δεν είναι όπως πριν
Μετράω ως το 100
Κρύβω την λύπη
Να μην την βρω
Στο 101 βγαίνω
Πασπαλισμένη με άχνη
Να μην με βρουν
Και τί δεν θα έδινα
Να βρεθώ ξανά
Σε εκείνη την ακτή
Να παλέψω με τα κύματα
Που ήθελαν να με καταπιούν
Θα έδινα την ζωή μου
Να βρω την δύναμη
Στην στεριά να βγω
Ξανά
*Οι Φωτογραφίες/ Grand Turk Island, Ιανουάριος 1973
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
πες ό,τι θες..