23.7.2018

Η επαφή με το νερό

Δρόσισε την καμένη σάρκα

Για μια στιγμή

Η αγκαλιά γεμάτη έρωτα

Τα χέρια αδύναμα να υπακούσουν

Τα έσφιγγε όμως

Να κρατήσουν ζωντανή την αγάπη

Πρότεινε το στήθος να ξορκίσει τον άνεμο

Που ήθελε την αγκαλιά της άδεια

Τον πήρε μακριά της

Ηθελε να φύγει πια

Αφέθηκε να βρεθεί μαζί του

Να τον φροντίζει 

Να μην είναι μόνος

Δεν χάθηκε ποτέ η αγάπη

Ηταν εκεί

Είναι εδώ

Μια αγκαλιά γεμάτη λουλούδια

 Ολο τον χρόνο

Σε όλα τα χρώματα

Στις αποχρώσεις τής ζωής Εκείνης

Θα δίνει φως στο γκριζόμαυρο

Θα σκορπά την στάχτη στην θάλασσα

Να ανταμωθεί με τις πύλες τού ουρανού

Με ό,τι δεν κάηκε ποτέ

Την μνήμη
Την Μαργαρίτα